سحرخیزی انسان‌ها ریشه در ژن‌های به جا مانده از اجداد نئاندرتال دارد
دانشمندان می‌گویند افرادی که زود به رختخواب می‌روند و صبح زود از خواب بیدار می‌شوند، احتمالاً اجداد باستانی خود را برای تشکر از این عادت دارند.
محققان دریافته‌اند که دی NA به ارث رسیده از عموزاده‌های ابروی پرپشت ما به احتمال زیاد نقش مهمی در این ویژگی داشته است.
بیشتر ژن‌هایی که انسان‌های امروزی از طریق رابطه با نئاندرتال‌ها در دوران ماقبل تاریخ به دست آورده‌اند، در طول تکامل از بین رفته‌اند، اما بخش کوچکی از آنها باقی مانده و در بدن تعدادی از انسان‌ها قابل ردیابی است.
دانشمندان فکر می کنند این بقای ژنتیکی محتمل است زیرا به انسان های مدرن اولیه کمک کرد تا با محیط جدید و روزهای کوتاه زمستان که آفریقا را به مقصد اوراسیا ترک کردند سازگار شوند.
جان کاپرا، اپیدمیولوژیست در دانشگاه کالیفرنیا در سانفرانسیسکو، می گوید: «با تجزیه و تحلیل دیما یک روند قابل توجه در میان نئاندرتال ها کشف کردیم که در ژنوم انسان مدرن باقی مانده است.
او اضافه کرد که بخش‌های زیادی از این دی‌ان‌ها بر روی ژن‌هایی که ساعت بدن انسان‌های امروزی را کنترل می‌کنند، تأثیر می‌گذارند و در بیشتر موارد، “تمایل به زود بیدار شدن را افزایش می‌دهند.”
گروه های بزرگی از انسان های باهوش (هوموساپینس) حدود ۷۰۰۰۰ سال پیش از آفریقا به اوراسیا مهاجرت کردند. به محض ورود، آنها با نئاندرتال هایی مواجه شدند که قبلاً با زندگی در آب و هوای سردتر سازگار شده بودند و این قلمرو را برای صدها هزار سال اشغال کرده بودند.
به لطف آمیختگی بین این گروه‌ها، انسان‌های امروزی تا ۴ درصد از دی نئاندرتال‌ها حامل ژن‌ها هستند، از جمله ژن‌های مربوط به رنگدانه‌های پوست، مو، چربی و سیستم ایمنی.
دکتر کاپرا و همکارانش دی با تجزیه و تحلیل انسان‌های امروزی و نئاندرتال‌ها با استفاده از اطلاعات ژنتیکی نیم میلیون نفری که در پایگاه بیوداتیس بریتانیا نگهداری می‌شوند، دریافتند که انواع مختلف ژنتیکی در ساعت‌های بدن یا ریتم‌های شبانه‌روزی این دو گروه نقش دارند.
از آنجایی که اجداد انسان های امروزی با نئاندرتال ها رابطه داشته اند، ممکن است برخی از انسان های امروزی ژن هایی از نئاندرتال ها داشته باشند. محققان می گویند نه تنها بسیاری از افراد دارای این ژن ها هستند، بلکه این ژن ها با بیدار شدن زودهنگام مرتبط هستند.
به گفته محققان، سحرخیز بودن نیازی به ژن های نئاندرتال ندارد زیرا صدها ژن مختلف بر زمان خواب و بیدار شدن افراد تأثیر می گذارند و همچنین تأثیرات محیطی و فرهنگی زیادی نیز وجود دارد. به طور کلی، اگرچه ژن‌های نئاندرتال مؤثر هستند، اما تأثیر کمی دارند.
دانشمندان بر این باورند که این ژن ها به اجداد انسان کمک کرده تا با زندگی در عرض های جغرافیایی بالاتر سازگار شوند.
دکتر کاپرا می گوید: «ما فکر نمی کنیم که صبحگاهی بودن واقعاً در آن زمان کمک کننده باشد. در عرض‌های جغرافیایی بالاتر، داشتن ساعتی مفید است که انعطاف‌پذیرتر باشد و بهتر بتواند با تغییر سطوح نور فصلی سازگار شود.»
پروفسور مارک مازلین از دانشگاه کالج لندن که در این مطالعه شرکت نداشت، گفت: «ما اکنون شواهد ژنتیکی داریم که نشان می دهد برخی از ما واقعاً سحرخیز هستیم.
وی افزود: زمانی که انسان در مناطق گرمسیری آفریقا تکامل یافت، میانگین طول روز ۱۲ ساعت بود. از آنجایی که شکارچیان فقط ۳۰ درصد از ساعات بیداری خود را صرف جمع آوری غذا می کنند، ۱۲ ساعت زمان زیادی است. اما هر چه روی زمین به سمت شمال می روید، روزهای زمستان که غذا کمیاب است، کوتاه تر و کوتاه تر می شوند، بنابراین منطقی بود که نئاندرتال ها و انسان ها به محض ظهور نور شروع به کار و جمع آوری غذا کنند.
نتایج تحقیقات جدید در مجله علمی “Genome Biology and Evolution” منتشر شده است.
منبع: یورونیوز
